MEIERUS

I.

MEIERUS

Iacobus, Theologus Basiliensis: clarissimus. Natus patre Rodolphô praefatô, Academiae Triumvirô A. C. 1526. sub institutione Simonis Grynaei, viri ob praeclarissimas dotes totô orbe celeberrimi; adolevit: Argentinae postmodum Wolf, Fabricii Capitonis auditor, ab A. C. 1539. usque ad 41. hôc peste sublatô, in patriam redux, Oswaldi Myconii et Martini Borrhai lateri haesit: inde Argentinam A. C. 1546. rursus delatus, praestantissimô Theologô Mart. Bucerô praeceptore usus est: quô in Angliam A. C. 1549. invitatô; Philippi Melanchthonis famâ excitus Wittebergam concessit, quadriennium ibi moratus. In patriam redux A. C. 1554. mox in partem Marchicae reformationis: exin in agrum Basileensem, tandem A. c. 1546. in ipsam urbem vocatus, sacrum Ministerium summâ fide et zelô obiit, donec A. C. 1604. aetat. 80. in summo templo funebrem habiturus conciomem, cum vix exorsus esset praeclaram Ecclesiastis sententiam, de subito ruente arbore, c. 11. v. 3. apoplexiâ ictus, coram facie frequentis Ecclesiae, obdormiit: Parens ex Agnete, Capitonis praedicti filia Wolfgangi. Vita Iac. Meyeri.

II.

MEIERUS

Wolfgangus, Theologus itidem Basileensis insignis. Natus Iacobô praefatô, A. c. 1577. post Humaniorum, ut vocant, literarum curriculum mirâ felicitate decursum, sacratioribus studiis se totum dedit: quorum fundamentis in Patria iactis, Angliam petiit: ubi mirâ humanitate exceptus, et ob avi Buceri magna in Ecclesiam Anglicanam merita, ab Elizabetha Regina, diplomate ad Proceres Academiae Cantabrigiensis datô, de convictu sumptibus regiis ei suppeditando instructus eo concessit: ubi eruditionis solidae documenta cum varia edidisset, SS. Theologiae Licentiatus publice proclamari meruit. Per Galliam inde in Patriam reversus, Patri defuncto in sacra statione successit A. C. 1605. Postea sublatô A. C. 1610. Theologô celeberrimo, Amandô Polanô a Polansdorff, publice ex cathedra Theol. praelegendi; donec ordinarius Protessor, in defuncti locum surrogaretur, potestatem accepit, quô tempore Polani memoriam panegyricâ oratione excoluit, ipse Docturae axiomate ornatus, A. C. 1611. Missus A. C. 1618. cum D. Seb. Beckio Theologiae Professore ad Synodum Dordracenam, de perseverantia Sanctorum cum applausu, ibi peroravit. lnde per Angliam, ubi Iacob

Regi Buceri librum, Latinâ civitate a se donatum, obtulit, Galliamque, patriae redditus: mox S. P. Q. Mulhusino, a Magistratu suo, ad semestre indultus, eo abiit, ut Ecclesiae illi, adhuc aliquibus veteris fermenti reliquiis laboranti, suam operam impenderet. Quâ egregie defunctus, circa A. C. 1621. ad stationem suam rediit; ad primarii Diaconi munus A. C. 1630. vocatus, in quo ad mortem usque fidus et industrius Dei servus versatus est. Obiit A. C. 1653. aetat. 76.morte tantum non repentinâ, postquam die praecedente sermomem προαγώνιον, eumque nuptialem, ex Hebr. c. 13. v. 4. ad coetum habuisset. Eiusscripta exstant varia, quorum indicem, ut plura, de Viro hoc insigni, exhibet Sam. Keslerus in Delineat. vitae et mortis eius A. C. 1655. Basileae habita. Pater fuit inter alios, Iacobi, qui Cantabrigiae per 4. annos in Collegio SS. Trinitatis, sumptibus itidem Regiis, ex stipendio familiae Meierianae ab Eduardo VI. primum ordinato; postea vero ab Elizabeta et Iacobo Rege confirmato, Theoolgiae vacavit, in flore aetatis, post reditum in patriam A. C. 1634. aetat 21. defunctus: et Maximiliani Iacobi, nati A. C. 1635. et in agro Basileensi verbi divini, non sine sacrae eloquentiae, familiae huic quasi domefticae, laude Administri.